به گزارش سلامت نیوز در جشنواره علمی فرهنگستان علوم پزشکی جمهوری اسلامی ایران که روز پنج‌شنبه دهم اسفندماه ۱۴۰۲ در تالار غدیر برگزار شد، دکتر محمدعلی منصورنیا، استاد اپیدمیولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران، به‌عنوان دانشمند برتر علوم پزشکی دهه اخیر معرفی شد.

این مراسم با حضور دکتر سیدعلیرضا مرندی و جمعی از اعضای فرهنگستان در تالار غدیر تهران برگزار شد و برگزیدگان در بخش‌های مختلف علمی و پژوهشی معرفی شدند.

این انتخاب بر اساس معیارهایی همچون تعداد مقالات، شاخص H-index و فعالیت‌های پژوهشی ارزنده در ارتقای تحقیقات و پیشبرد دانش صورت گرفت. این جشنواره همچنین شاهد تقدیر از برگزیدگان در بخش‌های مختلف نظیر جایزه سلامت و جایزه طرح‌های تحقیقاتی برتر بود.

دکتر محمدعلی منصورنیا، استاد گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی دانشگاه علوم پزشکی تهران در مصاحبه ای که روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران کرده ، با ذکر جزئیاتی از زندگی شخصی و حرفه‌ای خود سخن می‌گوید.

او در ۲۴ مهر سال ۱۳۵۳ در کاشان به دنیا آمد و پس از یک سال زندگی در کاشان به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد. دکتر منصورنیا در خانواده‌ای فرهنگی بزرگ شده است. پدر او دبیر فیزیک و مادرش مدیر دبستان بودند و دکتر منصورنیا، فرزند آخر خانواده، از هوش و توانمندی‌های والدین خود بهره زیادی برده است.

دکتر منصورنیا تا دوم دبستان در مدرسه‌ای معمولی تحصیل کرد اما سپس به پیشنهاد همکاران مادرش به دبستان علوی تهران منتقل شد. او از تجربه‌های مثبت خود در مدرسه علوی یاد می‌کند و می‌گوید که این مدرسه تأثیرات عمیقی بر تربیت مذهبی و اخلاقی او داشته است. دکتر منصورنیا با یادآوری ویژگی‌های مدرسه علوی، از برنامه‌های غنی آموزشی، تفریحی و مذهبی آن یاد کرده و تأکید می‌کند که در این مدرسه هیچ‌گاه تنبیه بدنی وجود نداشته و معلمان همواره با دانش‌آموزان رابطه‌ای صمیمی داشتند.

او همچنین از معلمان اخلاق‌مدار و مدیران برجسته این مدرسه مانند مرحوم علامه، مؤسس مدرسه علوی، نام برده و تأثیرات مثبت آنها را بر تربیت و رشد خود بیان می‌کند. دکتر منصورنیا توضیح می‌دهد که علوی فقط یک مدرسه نبود؛ بلکه نقش مهمی در شکل‌دهی به شخصیت و دیدگاه‌های اخلاقی او داشت.

دکتر محمدعلی منصورنیا در بخشی از مصاحبه خود به تجربیات دوران مدرسه‌اش پرداخته است. او ابتدا در مدرسه‌ای به نام صورتگر که نزدیک محل کار مادرش بود تحصیل کرد، اما از سال دوم دبستان به پیشنهاد یکی از همکاران مادرش به دبستان علوی شماره ۱ منتقل شد.

علت مهاجرت او و خانواده‌اش از کاشان به تهران، تغییر محل کار پدرش بود. او از دوم دبستان تا پایان دوران دبیرستان در مدرسه علوی تهران درس خواند و این مدرسه را به دلیل تأثیرات عمیق مذهبی و تربیتی‌اش، تنها یک مدرسه عادی نمی‌داند بلکه آن را یکی از عوامل اصلی شکل‌دهی شخصیت و باورهای خود می‌داند.

مدرسه علوی از نظر دکتر منصورنیا ویژگی‌های منحصر به فردی داشت. برنامه‌های مذهبی، تفریحی و ساعات کاری طولانی آن، از نظر او، به شکل مؤثری به پرورش دانش‌آموزان کمک می‌کرد. او همچنین تأکید می‌کند که در تمام سال‌هایی که در این مدرسه بود، هیچ‌گاه تنبیه بدنی ندید و ارتباط نزدیکی با معلمان خود داشت. از معلم‌های راهنما و مرحوم آقای علامه، مؤسس مدرسه، به عنوان افرادی نام می‌برد که در شکل‌دهی شخصیت اخلاقی و علمی او تأثیر زیادی داشتند.

وی با وجود قبولی در مدرسه تیزهوشان، به دلیل وابستگی به مدرسه علوی، در آنجا ماند و از این تصمیم هرگز پشیمان نشده است. او مقایسه‌ای بین دانش‌آموزان مدرسه علامه حلی و علوی انجام می‌دهد و معتقد است که دانش‌آموزان مدرسه علوی در زمینه‌های مختلف متعادل‌تر و کمتر تک‌بعدی بودند.

دکتر منصورنیا در پایان از معلمان اخلاق‌مدار مدرسه علوی یاد می‌کند که از فارغ‌التحصیلان همان مدرسه بودند یا توسط آقای علامه تأیید شده بودند. او به ویژه از معلمانی چون مرحوم آقای احسانی و آقای مرادی به عنوان افراد تأثیرگذار یاد می‌کند و می‌گوید که این افراد، نه تنها در زمینه علمی، بلکه در اخلاق نیز الگوهایی برای او بودند.

با وجود پیشنهادهای فراوان از دانشگاه‌های خارجی برای عضویت در هیئت علمی، دکتر منصورنیا تصمیم گرفت که در ایران بماند و به خدمت در دانشگاه علوم پزشکی تهران ادامه دهد. او دلیل این تصمیم را وفاداری به دانشگاه تهران و اساتید آن می‌داند و بر اهمیت حمایت بیشتر از دانشجویان و جوانان در ایران تأکید می‌کند.